Thuis

- Hollandse invasie! Studiegenootje en nicht op bezoek :)
- ontdekkingstocht Canada is nog niet over.
- opgroeien in het doen van wetenschappelijk onderzoek.
- in de planning: Hollandse invasie zet voort: mijn ouders komen op bezoek en Denise komt langs!

Dit is het 3e verslag sinds mijn verblijf hier, wat betekent dat ik al op de helft zit. Man, wat gaat het snel! Aan de ene kant voelt het als thuis en alsof ik hier al jaren leef, aan de andere kant blijf ik nieuwe dingen ontdekken en benauwt mij het idee ik nog maar 2,5 maand in Toronto zit….

De ontdekking van Canada en het leven hier gaat gewoon door. Zo heb ik zelfs een keer aan curling gedaan! Op tv lijkt het altijd zo’n belachelijke sport, vandaar dat ik zelf wilde ondervinden wat daar zo leuk aan is. En ik moet zeggen; ook ik ben enthousiast geworden. Zoals bij bowlen kun je ook een curling-baan afhuren. Met een groep hebben we 2 uur de stenen geworpen, heftig staan discussiëren over de tactiek (steen leggen voor een punt, om te blokken of om een andere steen weg te kaatsen), de aanwijzingen van de skip (captain) opgevolgd, heftig staan swipen (met de ‘borstel’ op het ijs) om de baan van de steen te veranderen, maar waren we uiteindelijk allang blij als de steen überhaupt ergen in de buurt van het huis terecht kwam.
Wat opvalt in het dagelijkse leven, is de service gerichtheid die men hier hanteert: in de brieven van de arts (‘Bedankt dat ik het genoegen had om deze patiënt te mogen ontmoeten’), in de kledingwinkels (‘Zal ik uw kleding alvast in uw pashokje ophangen? En hoe heet u? Mijn naam is…. Als je hulp nodig hebt, ben ik er voor je’) en het continu bijvullen van je koffie of frisdrank in een restaurant. Als nuchtere Hollander vond ik dat allemaal best overdreven, maar nu merk ik dat ik er al op ga reken en het zelfs tegenvalt als het niet gebeurt, haha.
Ook bijzonder is dat men hier gerust een half uur of uur buiten in de rij staat van een (nog geeneens zo’n bijzonder) eettentje of om een kop koffie te halen. Ook tijdens het filmfestival stond er een rij van ongeveer 80 mensen een uur te wachten met de hoop nog een kaartje te kunnen bemachtigen. En natuurlijk stond ik daar dan ook tussen :). Dat is ook weer echt van hier: helemaal in de ban van de film. Bijna iedere week is er wel een andere filmfestival: de week van de Silent movie, natuurfilms en nu is er het Hot Docs Filmfestival (internationale documentaires).
Het lukt me maar niet om te wennen aan het weer. Het is zo wisselend! Dat schijnt typisch van hier te zijn. De ene dag is het grijs en regen, de volgende dag schijnt de zon fel en is het warm, om vervolgens weer een heldere hemel te hebben en het heel koud is. Zelfs op een dag kan het erg verschillen. Kleding-technisch soms wel lastig, zoals je zult begrijpen :).

April was ook de maand van mijn verjaardag. Ik keek er wel een beetje tegenop want he, wie ga je uitnodigen en vooral; wie gaat er komen? Uiteindelijk was er een hele groep met wie ik de afgelopen weken ben opgetrokken. Erg leuk ook om te zien dat al die verschillende mensen samen een gezellige en gemixte groep werd. We hebben er dan ook een mooie avond van gemaakt :).
Door de mensen met wie ik omga voelt het ook helemaal als thuis hier. Met een vaste meidengroep gaan we koffie drinken, naar de film en ’s avonds de stad in. Ook ga ik veel om met een Finse groep studenten en onderzoekers. Heerlijk om op een doordeweekse avond een hapje in de stad te eten of een drankje te doen. Het kan allemaal! Ik geniet nog steeds volop. Vooral de weekenden zijn top.

Steeds meer ga ik beseffen wat een lucky basterd ik ben om tussen deze mensen te zitten. Nu pas zie ik dat zij de crème de la crème zijn van de urologie, én op onderzoeksgebied. Ze hebben zelfs secretaressen om het onderzoek te reguleren, zo veel onderzoek wordt er hier gedaan. Mijn project zelf gaat ook lekker. Zo ben ik na 2 maanden erachter gekomen dat mijn stoel dus wél verstelbaar is… Gelukkig op wetenschappelijk niveau komen inzichten wel eerder. Ik weet wat ik moet doen en kan mezelf goed bezig houden. Al blijft het moeilijk in te schatten hoe ver ik ben. Steeds als je denkt dat het lekker gaat, blijkt er ergens meer tijd in te zitten. Soms ga ik ’s ochtends naar mijn werk met de vraag wat ik eigenlijk kan doen en ben ik uiteindelijk heel de dag druk bezig.
In het proces van het doen van onderzoek voel ik me net een kind: continu op ontdekkingstocht, dingen tegenkomen en geen idee hebben wat je ermee moet, spelen met data en Excel-sheets, enthousiaster worden naarmate je meer begrijpt en het in de hand hebt. Je merkt dat je opgroeit wanneer je verder in het proces erachter komt dat je omslachtig te werk bent gegaan en je jezelf afvraagt waarom je het niet anders hebt aangepakt. Nu zit ik in de puberteit, haha. Lekker in discussie gaan met mijn supervisor of met de andere researchers, stug vasthouden aan mijn eigen plan om vervolgens het dan toch weer te moeten terugdraaien…. Het is leuk, maar ook lastig: aan de ene kant hoort dit bij het proces van kennismaken met onderzoek doen (voornaamste doel van het keuzeonderzoek), aan de andere kant wil je goed onderzoek doen en een mooi artikel schrijven. Dit gaat met vallen ( 130 patiënten excluderen = dagen-weken werk voor niets) en opstaan (hopelijk! dit moet dus nog komen :D).
Erg interessant zijn de besprekingen op woensdag- en donderdagmiddag en het multidisciplinaire overleg op vrijdag. Iedere maand is er ook een Journal club thuis bij een uroloog (of laatst op de society club) waarbij de laatste inzichten in de literatuur worden besproken en geanalyseerd, onder het genot van lekker eten en drinken. Mijn rol is vooral die van observator en opkijken naar en leren van hun discussies. Al heb ik het idee dat ze mij nog volop als een student beschouwen wanneer ze achteraf vragen of ik van het eten genoten heb….

Deze maand was sprake van een heuse Hollandse invasie! Nathalie, een studiegenoot die vorig jaar in Toronto hetzelfde avontuur is aangegaan, en mijn nicht Karin kwamen op bezoek. Dan voel je je plotseling echt weer een toerist. Eindelijk uitgebreid wezen shoppen en toeristische dingen gedaan zoals de CN Tower, musical van de War Horse, uit eten gaan, en een dagtrip met de auto naar de Niagra Falls en omgeving. Ook super om samen door ‘jouw’ stad te gaan en te laten zien wat je allemaal doet.

En wanneer weet je dat je niet alleen een voorbijganger bent, maar hier écht woont? Dat merk je als je zonder kaart van huis weggaat. Als je je ook zonder helm veilig op de fiets voelt. Als je naar de kapper gaat en je schoenen naar de schoenmaker brengt. Als Nederlands spreken even moeite kost.
Als koffiepauzes en lunches langer gaan duren. Als je zelf ook 45 min in de rij gaat staan voordat je een tafel krijgt in een restaurant. Als mensen aan jou gaan vragen wat er te doen is of in welke winkel je voor iets moet zijn. Als je de vrouwen van lichte zeden op de straat gaat herkennen (jawel, mijn studentenflat ligt dichtbij een tippelzone). Als je enthousiast wordt van een biertje dat maar $6 dollar kost (exl tax).
En wanneer wordt het iets té duidelijk? Als je een nieuwe kennis voor de eerste keer begroet met een ‘hug’ omdat dat het eerste is wat in je opkomt. Als je de werkweek gebruikt om bij te komen van het weekend.

Jullie horen het al; ik ben hier helemaal op mijn plek. Het voelt echt als thuis. Geweldig om van het ene uiterste zoals een borrel met collega’s in een kroeg in het Financial District, omringd door mannen in pak, vervolgens een paar uur later in een wodka-bar in een buitenwijk helemaal uit je dak te gaan op de gipsy-muziek van een live-band. Het kan hier allemaal.

Gisteren ben ik intern verhuisd naar een nieuwe kamer met nieuwe huisgenoten. Het was even schrikken toen ik in een kale en slecht onderhouden kamer terechtkwam. Maar zodra mijn spullen weer waren uitgestald en ik uit het raam neerkeek op de hoge gebouwen van de stad, voelde ik me direct weer thuis.

Veel liefs!