Like there is no end

- Accepté!
- alle inspanning rondom het onderzoek nu vatbaar op papier
- festivals, Chicago, Jazz festival in Montreal; you name it!
- in de planning: Vancouver. En een bittere afscheid...

Shit, wat zijn de laatste paar weken voorbij gevlogen! Na aanvankelijk vooral een intern conflict te hebben over niet weg willen gaan/ nog niet klaar te zijn hier/ opties om te blijven/ super gelukkig t.o.v. verdrietig met het vooruitzicht op vertrek, heb ik maar geaccepteerd dat het zo is. Nouja, geaccepteerd.... vooral genegeerd, haha. Ben gewoon door gegaan met leuke dingen doen, afspreken met vrienden en vriendinnen, uitgaan, uit eten, festivals bezoeken, werken, hardlopen, drankjes doen, fietsen, etc.

De laatste fase van het onderzoek was echt hollen en stilstaan. Maar vooral stilstaan, of stapsgewijs. Het schrijven van een artikel is lastig, zeker voor de eerste keer, maar ook heel uitdagend en leuk om te ervaren hoe het werkt. Het kost veel tijd voordat iets kort en bondig op papier staat, om het dan vervolgens in een paar tellen weer te zien verdwijnen wanneer het toch anders moet. Maar ook dat is weer leerzaam. Langzamerhand ging het dan steeds meer op een artikel lijken. En als je dan het voorblad ziet met de titel en je naam eronder... geeft dat echt een kick.
Af en toe is het ook sprinten met korte deadlines. Zo werd mij ’s ochtends gevraagd of ik klaar was om die middag een presentatie te geven tegenover de hele groep. Natuurlijk. Doen we. Vol adrenaline en vermoeid (die ochtend om 7.15 meeting met mijn supervisor en drukke week) presenatie gehouden. Erg leuk om allen te kunnen laten zien waar ik (die Nederlandse student in een hoek van het kantoor achter de computer, die bij alle hapjes en etentjes aanwezig was zonder veel toe te voegen), eigenlijk mee bezig was de afgelopen maanden. Gaaf ook om te zien dat het onderwerp waar ik onderzoek in doe voor hen heel interessant is en een discussie op gang bracht, en natuurlijk ook om credits voor mijn werk te krijgen :).

En wat doe je wanneer het onderzoek voorspoedig verloopt en er tijd over is? Juist. Dan gaan we leuke dingen doen:

- meelopen in de kliniek en operaties bijwonen. Dit ziekenhuis krijgt alle lastige casuistiek en de zeldzamere vormen van urologische kanker. Leerzaam om te zien! (al is het wel niet zo uitdagend omdat je minder mag en kan doen dan je als co-assistent gewend bent).
- EK wedstrijden kijken. Blijkbaar hebben andere mensen ook voldoende tijd, aangezien veel vrienden vrij namen van werk om de wedstrijden te kunnen zien en de kroegen overdag vol zaten. Helaas geen oranje koorts, maar het voordeel van leven in een stad met zo veel verschillende nationaliteiten is dat er altijd wel een winnend team is. Zo heb ik de overwinning samen met de Spanjaarden gevierd (en mijn italiaanse afkomst even verloocheld...).
- plaatselijke festivals bezoeken. Lees: stalletjes met kunstwerken, man op de gitaar, veel kinderen en ballonnen, snacks. Meer dan dit is het ook niet, haha.
- Denise en Sharmila zijn een paar nachten blijven slapen. Erg leuk om met hen samen de stad in te gaan en de stad Toronto op te hemelen.
- Bata museum (schoenen museum) bezocht en een Friday night party in het Royal Ontario Museum (dansen en sjansen tussen de dinosaurussen).
- Chicago! Lekker decadent, voor 3 dagen op en neer in een kleine vliegtuig en nogal last minute gepalnd. Waarom ook niet? :D. Wat een prachtige stad! De eerste dag was mijn hoofd continu 45 graden opwaarts gericht. Geweldig die gebouwen; oud en nieuw naast elkaar, super hoog, bijzondere architectuur. Nog nooit zo veel foto’s op een dag gemaakt. ’s Avonds in het Milleniumpark gepicknickt met mijn host en zijn vrienden en een andere avond daar op een kleedje, omringd door die mooie gebouwen, gekeken naar een film.
- de bar in, lunchen met vriendinnen, optrekken met mijn jongere (= rond de 30 jaar) collega’s.
- Pride Parade: vorig weekend was er de gay parade in Toronto, een van de grootste in de wereld. Wat een vibe heerste er! Zo vrij, iedereen gelukkig voor elkaar, maakt niet uit hoe je eruit ziet (dik, dun, hanekam, bont, felle kleuren, leer) en wat je aan hebt (of beter gezegd: wat niet..). Heerlijk om aan de kant te zitten en mensen te bekijken.
- Montreal-Jazz festival. Voor de 2e keer heb ik naar Montreal bezocht, dit maal voor het Jazz festival. Er waren veel gratis concerten in de avond. Erg leuk om verschillende bands te horen (van big bands, tot trio’s, tot jam-sessies) en te zien hoe breed het jazz/blues spectrum is, al was het bij sommige optredens niet duidelijk wat nu de jazz was in het dominerende Afrikaans/ soul/ rap/ country.

Mijn laatste 2 weken slaap ik in het huis van 2 vriendinnen. Ik ben dus weer verhuisd, dit maal voorgoed uit het Neill-Wycick residence. Zo raar om dat gebouw te moeten verlaten. Ook al was mijn kamer klein, het appartement heel basic en a-sfeervol, in de afgelopen tijd waren het wel mijn 6 m2 en ben ik gehecht geraakt aan het uitzicht op Toronto downtown. Ook de switch van een super locatie (15 min lopen van ziekenhuis, midden in de stad) naar het zuid-westen (30 min fietsen naar downtown) is even wennen.

En dan nu, tijd voor vertrek! Net als toen wanneer ik hier naartoe kwam, moet er VEEL geregeld en gedaan worden: fiets verkopen, afscheidetentjes/ borrels organiseren, formulieren invullen, onderzoek afronden, laatste lijst met dingen die ik nog wil doen/zien... Zoals de weken voorbij zijn gevlogen, zo vlieg ik binnenkort ook weer weg. Als afsluiter van mijn verblijf in Canada vlieg ik naar Vancouver en ga daar de Rockies in en Vancouver en Vancouver Island bezoeken. Op naar een nieuw avontuur, en dan weer terug naar huis. Met mijn eigen bed, allll mijn spullen, alll mijn schoenen, en een uitgebreidere garderobe en weer terug bij jullie :).

Veel liefs!
Leonora