'If you like it now, you'll love it in summer!

Gedaan: Montreal, Basketball wedstrijd, op stap met mensen ontmoet via CS of huisgenoten.
Opvallend: vriendelijkheid Canadezen, kroegen dicht om 2 uur ‘s nachts, altijd wel iets te doen. Waar is de échte Canadees?
In de planning: niets, haha. Elke week is weer een verassing wat het brengt.
Onderzoek: na een goede start staat het nu stil, onduidelijkheid.

Kun je in zo’n korte tijd je al zo thuis voelen in een grote, onbekende stad? Blijkbaar wel. Na de eerste paar dagen uitzoeken van zaken en mezelf installeren, heb ik hier al helemaal mijn draai gevonden en vindt het hier echt super. Mijn huisgenoten zijn erg relaxed, leuke sfeer in huis en interesse in elkaar. Dankzij couchsurfing (CS), een internationale organisatie om mensen met elkaar in contact te brengen (vooral reizigers), is mijn agenda soms zelfs voller dan in Nederland, haha. Met meerdere mensen heb afgesproken voor een drankje, uitgaan, stad verkennen, naar de film gaan en hebben we een brunch georganiseerd met pancakes en andere hapjes. Als je actief op zoek gaat, is er altijd wel ergens iets te doen en iemand die met je mee wilt gaan. Ook in de kroeg spreken mensen je makkelijk aan, spreek je met vrienden van vrienden en heb je een top avond. Een kanttekening is wel dat mensen die hier al langer wonen zeggen dat het eerste contact inderdaad heel makkelijk en leuk is, maar dat het lastig is om echt vrienden te maken en dat telefoonnummers makkelijk uitgedeeld worden en ‘ We should meet again!!’ vaak loze woorden zijn. Dat heb ik inderdaad ook gemerkt (en soms ook overgenomen, haha).

Vorige week vrijdag ben ik naar een basketbal wedstrijd gegaan van het hoogste niveau! Aan het einde van de middag kwam Dr. Fleshner naar mij toe, of ik wat te doen had ‘s avonds. Toen gaf hij 2 tickets (a 240 dollar per stuk) voor de wedstrijd die die avond gespeeld zou worden. Geweldig om mee te maken! Gigantisch stadion, wat een show maken ze ervan zeg; veel breaks met cheerleaders, hondenrace, prijzen die weggegeven worden. En ohja, de basketball wedstrijd zelf was ook leuk. Het is zo heerlijk om ‘s middags niet te weten wat de avond gaat brengen en het ieder moment kan veranderen.

Gisteravond waren de Oscaruitreikingen. Ondanks dat het mij niets doet, blijkbaar is dat hier groot en worden er Oscar party’s georganiseerd waar je geheel in style naartoe gaat en er wedstrijden zijn over wie er gaat winnen. Daar moest ik natuurlijk ook heen :) .Leuk om mee te doen in deze hype, commentaar geven op de jurken en alle ‘ thank you’ speeces van de winnaars aan te horen.

Ook al heb ik het hier super, de Canadezen zeggen: ‘If you like it now, you will love it in the summer.’ Ze zeggen dat deze tijd van het jaar de Canadezen niet op hun best zijn omdat het normaal nu heel koud is en ze binnen zitten, maar dat ze helemaal opfleuren in de zomer. Dus… laat maar komen die zon! :D

De echte Canadees heb ik gezocht, maar nog niet kunnen vinden in Toronto tussen de ruim 2,5 miljoen mensen! Hij bestaat niet: er is bijna niemand die én hier geboren is, én waarvan beide ouders uit Canada komen. Iedereen heeft wel gemixt bloed. Misschien dat er daarom zo relaxt wordt omgegaan met nieuwe mensen en ze zo open zijn.

Waarom is Toronto zo’n mooie stad? Hardlopen met zonsondergang langs Lake Ontario terwijl er een vliegtuig naast je land; om 11 uur ‘s avonds boodschappen doen gewoon omdat het kan; ‘s nachts na een feest teruglopen en genieten van de stad met al zijn lichten en hoge gebouwen; mensen die om 3 uur ‘s nachts nog aan het ijshockeyen zijn; meisjes met blote benen en rokje tot net over hun kont die op blote voeten lopen met hun stiletto’s in de hand; de vele straat snackbars waar een rij voor staat en de altijd verlichte straten door de neonreclames en uithangborden.
Het is zo makkelijk om te weten waar je bent door de duidelijke, rechte straten en met het OV kun je ook geen fouten maken (bussen gaan vertical, trams horizontal, iedere 15 min komt de volgende).

Afgelopen weekend ben ik met Leea naar Montreal geweest. Met een drive-share in een busje met 12 man gestapt en na 6 uur aangekomen. Wat een mooie stad; net als Toronto, maar dan met een Europese twist. Dat weekend was het Lumière festival waarbij er onder andere lichtshows op gebouwen werden vertoond. Wat een kick geeft het om buiten in de kou, met honderden mensen op het plein, te dansen op de muziek van een goede DJ in je dikke winterjas met muts op. Zondag en maandag hebben we de stad verkend; veel gelopen en gezien, mooi uitzicht vanaf een heuvel, de lokale specialiteit gegeten: poutines (soort patat, waar een saus overheen zit met stukken kaas; ziet er niet uit, maar als je het eet is het echt prima te eten! Soort junk food). Bizar om te zien dat er rijen mensen voor een redelijk normaal restaurant staan te wachten om naar binnen te kunnen. In een chocoladerestaurant hebben we onszelf misselijk gegeten met echte chocolademelk en soort mix van chocolademouse en caramel.

En dan het onderzoek, hoe zit het daarmee? Dat is eigenlijk de reden natuurlijk dat ik hier zit :). De eerste 2 weken waren hard werken: een online cursus van 6 uur achter elkaar om toegang tot het patiëntensysteem te krijgen en data verzamelen van 1060 patiënten voor een andere studie binnen prostaatkanker. Heerlijk om in een trance met Nederlandse radio via internet (6 uur later, dus om 3 uur ‘s middags hoor je alle uitgaansmuziek), uren achter elkaar door te werken. Een college zei zelfs: ‘You just don’t move!’ Ondertussen werkte ik aan mijn onderzoeksplan, wat best lastig is omdat je alle literatuur die relevant is voor je studie moet zoeken, beoordelen en samenvoegen. Maar ook heel goed aangezien je direct ziet wat er nu bekend is en wat voor informatie er nog niet bekend is (en wat wij dus met ons onderzoek hopen aan te vullen). Afgelopen week was het onderzoeksplan af en was ik eerder dan gepland klaar met het verzamelen van de data. Woensdag bleek echter dat het onbekend is of mijn onderzoek door kan gaan, omdat we afhankelijk zijn van een andere instelling voor de data en onbekend is wanneer en, erger nog, óf het gaat lukken. Erg balen dus, zeker na alle inspanning en omdat dit onderzoek ideaal was voor de tijd dat ik hier ben en ook publiceerbaar. Maar dat vallen/staan/ hollen/stilstaan hoort blijkbaar ook bij onderzoek-doen. Volgende week is er een definitief go of no-go; tot die tijd moet ik mezelf zien bezig te houden en kan ik helpen bij een ander onderzoek.
Mijn collega’s hier zijn gelukkig erg relaxed en vriendelijk. Allemaal mannen van 30-40, al uroloog, en hier om onderzoek te doen en/of te sub-specialiseren in het kankergedeelte van urologie. Ik wordt steeds meer opgenomen in de groep en kijk er ook naar uit om met hen samen te werken.

Tot zover heb ik de eerste maand meer dan overleefd!! Ik weet niet wat jullie verwachtingen van tevoren waren, maar ik ben in ieder geval blij dat het zo goed gaat :D. Het is erg leuk om te horen hoe het met jullie is en te volgen wat er in Nederland gebeurd (prins Frizo! NS-ellende! Cohen opgestapt!).

Veel liefs!