En toen was er...

Allereerst een huishoudelijke mededeling: tot mijn spijt kwam ik erachter dat al mijn emailcontacten gespamd zijn met berichten van waarbenjij.nu. Excuses voor dat. Je kunt je afmelden in een link onderaan het bericht.

Voor degenen die wel geïnteresseerd zijn, hier een update :).

- hoogtepunten: aangekomen! Ontdekkingstocht stad en inslaan basic stuf. 1e dag Ziekenhuis.
- huis: Neill-Wycik (96 Gerrard Street East, Toronto, Ontario, Canada M5B 1G7, kamer: 11 E5), 4 huisgenoten.
- gedaan: Chinatown, Little Italy, huisfeest, film universiteit, superbowl.
- opvallend: waar is de sneeuw? Slippers en t-shirt in huis.
- in de planning: morgen hopelijk meer duidelijkheid over onderzoek.

Na een soepele reis, doordringende ondervraging bij de douane, pinautomaat die niet werkte op het vliegveld, ben ik woensdag half 7 lokale tijd goed aangekomen in mijn appartement. Ik heb een kamer in het Neill-Wycik, een studentenflat mede gerund door studenten, midden in de stad. Echt een ideale plek, aangezien het ziekenhuis 15 min lopen hiervandaan is, de straat loodrecht op de hoofdstraat staat, slijterij 1 blok verder, en natuurlijk ook niet onbelangrijk: er een pizzaria, chinees en een shoarmatent naast liggen. Mijn 4 huisgenoten, Francis (Nederlands, 26), Jerre (Fin, 22), Francis (Quibec, 22), Charlotte (Frans, 25) zijn ook prima. De 1e dag was er al een verjaardagsfeest van de onderburen, waar we geheel in stijl van superhero naartoe zijn gegaan.

Maandag zou ik pas in het Princess Margaret Hospital beginnen, dus mooi 4 dagen de tijd om de stad te verkennen en mij te settelen. Ik ben er veel op uit gegaan, gekleed in mijn felrode jas de chinese buurt doorstruind, naar de Little Italy buurt geweest, de hoofdstraat Young doorlopen. Direct was ik al blij met de chinezen hier, aangezien ik nog een aantal standaard spullen moest aanschaffen (bord, bestek, beker). Ook van de lokale 1-euroshop, de Dolarado, heb ik veel gebruik gemaakt. Het is apart om in de stad rond te lopen en te weten dat je hier niet als toerist bent, maar er echt woont. Via couchsurfing, een internationale organisatie om reizigers met de locals en elkaar in contact te brengen, kwam ik op de hoogte van een filmavond (hele goede film: The Diving Bell and the Butterfly) en heb ik Leea, een Finse die hier ook een paar maanden is, leren kennen. Het klikt goed en we gaan samen de ‘100 things to do in Toronto’ lijst afwerken en de stad verkennen. Ook heb ik ’s avonds een keer afgesproken met een paar Indiërs. Gisteravond ben ik langs Karin geweest, een post-doc uit Nederland die nu in Toronto woont om meer onderzoek te doen. Met haar en haar vriend hebben we de superbowl gevolgd. Wat een show! Echt zó amerikaans, haha, precies zoals in de films :).

Maar hoe is Toronto? Voor degenen die er nog nooit geweest zijn, hier mijn eerste indruk: mooie hoge gebouwen, veel glas en architectuur, schitterend in de avond met alle lichtjes, straten vol met fastfoodtenten en restaurants behangen met schreewerige en felgekleurde teksten, ontelbaar aantal koffieshops, Starbucks op iedere hoek, veel en mooie kledingwinkels. En de mensen: een mix van chinezen, Indiërs, Amerikanen, afro’s, hardop bellende mensen die hun ruzies of wilde stapverhalen openbaar maken, zwervers, en ook de lokale gekken zijn duidelijk aanwezig. Continu druk op de straat, maar geen massa-gevoel. De stad is echt gemaakt voor vrouwen: alle straten lopen of horizontaal of verticaal. Zelf mij is het nog niet gelukt te verdwalen.

En het weer! Bizar om te horen dat het bij jullie zo veel kouder is dan hier! Het is hier 4-8 graden overdag, geen regen, geen sneeuw, wel grijze lucht. In mijn appartement staat de verwarming standaard op maximaal, waardoor je hier wel in een t-shirtje en slippers moet lopen en de ramen altijd open staan omdat het anders te warm wordt..

Vandaag had ik mijn eerste dag in het Princess Margaret Hospital. Het was wel spannend om eindelijk de mensen te ontmoeten met wie ik veel gemaild heb en ook om te zien hoe het er hier aan toe gaat en om te weten hoe mijn onderzoek vormgegeven gaat worden. Na ’s ochtends een korte inlichting en toegangscodes gehad te hebben, mocht ik direct meelopen met Dr. Fleshner zijn cystoscopieprogramma. Erg leuk om te zien hoe het er in een ziekenhuis in een ander land aan toe gaat! Vond het ook wel apart hoe kort het patiëntencontact is en dat er in vergelijking met NL weinig uitleg gegeven wordt, maar vooral ook dat alle patiënten dat wel prima vinden. Een uroloog die zich wil specialiseren in de oncologie, liep ook mij. Hij heeft mij veel kunnen uitleggen en vertelde onder andere dat Dr. Fleshner en zijn groep echt wereldbekend is. Wel leuk dan natuurlijk om daar als studentje uit Holland mee te kunnen lopen :). Ik ben blijkbaar ook de 1e medische student die zij ontvangen in dit ziekenhuis om onderzoek te komen doen, dus ben benieuwd hoe dat gaat lopen… Morgen zal ik mijn directe begeleider ontmoeten en dan zal duidelijker worden wat nu precies de bedoeling is.

Voor zover deze update! Wat een lap tekst, respect als jullie alles gelezen hebben :). Bedankt nog allemaal voor alle lieve sms’jes/ mailtjes/ FB-berichten/WBNU-berichten! Erg leuk om te lezen, dus vooral door blijven gaan :).

Veel liefs!